KALENDARIUM I PATRON DNIA - Parafia p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Zwoleniu

18 kwietnia – Wielki Piątek

Wielki Piątek to dzień Krzyża. Po południu odprawiana jest niepowtarzalna wielkopiątkowa Liturgia Męki Pańskiej. Celebrans i asysta wchodzą w ciszy. Przed ołtarzem przez chwilę leżą krzyżem, a po modlitwie wstępnej czytane jest proroctwo o Cierpiącym Słudze Jahwe i fragment Listu do Hebrajczyków. Następnie czyta się lub śpiewa, zwykle z podziałem na role, opis Męki Pańskiej według św. Jana. Po homilii w bardzo uroczystej modlitwie wstawienniczej Kościół poleca Bogu siebie i cały świat, wyrażając w ten sposób pragnienie samego Chrystusa: aby wszyscy byli zbawieni. Szczególnie przejmujące są modlitwy o jedność chrześcijan, prośba za niewierzących i za Żydów.

Centralnym wydarzeniem liturgii wielkopiątkowej jest adoracja Krzyża. Zasłonięty fioletowym suknem Krzyż wnosi się przed ołtarz. Celebrans stopniowo odsłania ramiona Krzyża i śpiewa trzykrotnie: „Oto drzewo Krzyża, na którym zawisło zbawienie świata”, na co wierni odpowiadają: „Pójdźmy z pokłonem”. Po liturgii Krzyż zostaje w widocznym i dostępnym miejscu, tak by każdy wierny mógł go adorować. Jest on aż do Wigilii Paschalnej najważniejszym punktem w kościele. Przyklęka się przed nim, tak, jak normalnie przyklęka się przed Najświętszym Sakramentem. Po adoracji Krzyża z ciemnicy przynosi się Najświętszy Sakrament i wiernym udziela się Komunii.

Ostatnią częścią liturgii Wielkiego Piątku jest procesja do Grobu Pańskiego. Na ołtarzu umieszczonym przy Grobie lub na specjalnym tronie wystawia się Najświętszy Sakrament w monstrancji okrytej białym przejrzystym welonem – symbolem całunu, w który owinięto ciało zmarłego Chrystusa. Cały wystrój tej kaplicy ma kierować uwagę na Ciało Pańskie. W wielu kościołach przez całą noc trwa adoracja.

W Wielki Piątek odprawiane są także nabożeństwa Drogi Krzyżowej. W wielu kościołach rozpoczynają się one o godz. 15.00, gdyż właśnie około tej godziny wedle przekazu Ewangelii Jezus zmarł na Krzyżu.

18 kwietnia w kalendarzu

1025 – w Gnieźnie odbyła się koronacja Bolesława I Chrobrego na króla Polski;

1506 – papież Juliusz II położył kamień węgielny pod budowę bazyliki św. Piotra;

1618 – zm. francuska karmelitanka bł. Maria od Wcielenia;

1941 – ur. emerytowany biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej Antoni Długosz;

1943 – w obozie w Majdanku zmarł na tyfus bł. ks. Roman Archutowski;

1998 – sakra biskupa pomocniczego diecezji kieleckiej Mariana Florczyka.

17 kwietnia – Wielki Czwartek

Od Wielkiego Czwartku, który w tym roku przypada 6 kwietnia, Kościół rozpoczyna uroczyste obchody Triduum Paschalnego, w czasie którego będzie wspominać mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa.

W Wielki Czwartek m.in. wspomina się ustanowienie sakramentu święceń. Rankiem, jeszcze przed wieczornym rozpoczęciem Triduum Paschalnego, ma miejsce szczególna Msza św. Co roku we wszystkich kościołach katedralnych biskup diecezjalny wraz z prezbiterami (nierzadko z całej diecezji) odprawia Mszę św. Krzyżma. Podczas Mszy. św. Krzyżma biskup święci oleje (chorych i krzyżmo), które przez cały rok służą przy udzielaniu sakramentów chrztu, święceń kapłańskich, namaszczenia chorych. Kapłani koncelebrujący ze swoim biskupem odnawiają przyrzeczenia kapłańskie. Msza Krzyżma jest wyrazem jedności i wspólnoty duchowieństwa diecezji.

Wieczorem w kościołach parafialnych i zakonnych Mszą Wieczerzy Pańskiej rozpoczyna się Triduum Paschalne. Przed rozpoczęciem liturgii opróżnia się tabernakulum, w którym przez cały rok przechowywany jest Najświętszy Sakrament. Odtąd aż do Nocy Zmartwychwstania pozostaje ono puste.Msza św. ma charakter bardzo uroczysty. Jest dziękczynieniem za ustanowienie Eucharystii i kapłaństwa służebnego. Ostania Wieczerza, którą Jezus spożywał z apostołami, była tradycyjną ucztą paschalną, przypominającą wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej. Wszystkie gesty i słowa Jezusa, błogosławieństwo chleba i wina nawiązują do żydowskiej tradycji. Jednak Chrystus nadał tej uczcie nowy sens. Mówiąc, że poświęcony chleb jest Jego Ciałem, a wino Krwią, ustanowił Eucharystię. Równocześnie nakazał apostołom: „To czyńcie na Moją pamiątkę”. Tradycja upatruje w tych słowach ustanowienie służebnego kapłaństwa, szczególne włączenie apostołów i ich następców w jedyne kapłaństwo Chrystusa.W liturgii podczas śpiewu hymnu „Chwała na wysokości Bogu”, którego nie było przez cały Wielki Post, biją dzwony. W tym roku zaleca się opuszczenie obrzędu umywania i ucałowania nóg dwunastu mężczyznom. Gest dokonywany przez głównego celebransa przypomina gest Chrystusa i wyraża prawdę, że Kościół, tak jak Chrystus, jest nie po to, żeby mu służono, lecz aby służyć.

Po Mszy św. rusza procesja do tzw. ciemnicy. Tam rozpoczyna się adoracja Najświętszego Sakramentu. Wymownym znakiem odejścia Jezusa, który po Ostatniej Wieczerzy został pojmany, jest ogołocenie centralnego miejsca świątyni, czyli ołtarza. Aż do Wigilii Paschalnej ołtarz pozostaje bez obrusu, świec i wszelkich ozdób.

17 kwietnia w kalendarzu

1025 – w Gnieźnie odbyła się koronacja Bolesława I Chrobrego na króla Polski;

1506 – papież Juliusz II położył kamień węgielny pod budowę bazyliki św. Piotra;

1618 – zm. francuska karmelitanka bł. Maria od Wcielenia;

1941 – ur. emerytowany biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej Antoni Długosz;

1943 – w obozie w Majdanku zmarł na tyfus bł. ks. Roman Archutowski;

1998 – sakra biskupa pomocniczego diecezji kieleckiej Mariana Florczyka.

16 kwietnia – Św. Maria Bernadetta Soubirous

Maria Bernadetta urodziła się w 1844 r. w Lourdes jako najstarsza z rodzeństwa. Była córką ubogiego młynarza. Kiedy miała 11 lat, przyjęła ją do siebie krewna, u której pasała owce. Po trzech latach wróciła do rodzinnego Lourdes, aby przygotować się do I Komunii Świętej. I wtedy, 11 lutego 1858 r., po raz pierwszy Bernadecie objawiła się Matka Boża nad rzeką Gave, w pobliżu groty Massabielle. Wezwała ją do modlitwy różańcowej oraz do czynów pokutnych w intencji nawrócenia grzeszników. W ciągu pół roku Matka Boża objawiła się jej 18 razy. Wizje te dały początek słynnemu sanktuarium w Lourdes. W roku 1862 biskup diecezji Tarbes, Laurence, do której należało Lourdes, ogłosił dekret o prawdziwości objawień. W tym samym roku Bernadetta zapadła na obustronne zapalenie płuc. Wyzdrowiała, ale postanowiła wstąpić do zakonu. Chciała się po prostu ukryć, by ukryć się przed ciekawskimi. Dzięki pośrednictwu biskupa z Nevers, Forcade, wstąpiła tamże do sióstr „od miłości i nauczania chrześcijańskiego”. Pożegnała się więc z rodziną i z ukochaną grotą massabielską. Schorowanej, powierzono funkcję infirmerki i zakrystianki. Dopiero 22 września 1878 roku złożyła śluby wieczyste. Zmarła 16 kwietnia 1879 r., mając 35 lat.

Kościół nie wyniósł Bernadetty na ołtarze ze względu na głośne objawienia Maryi, ale ze względu na osobistą świętość Bernadetty. Wiele cierpiała z powodu astmy. Doświadczały ją bardzo siostry, gdyż znacznie różniła się od nich wykształceniem i prostymi obyczajami. Sławna w świecie, w klasztorze chciała być ostatnia i cieszyła się z wszelkich upokorzeń. Zwykła powtarzać: „O Jezu, daj mi swój krzyż… Skoro nie mogę przelać swojej krwi za grzeszników, chciałabym cierpieć dla ich zbawienia”. Na najwyższą pochwałę zasługuje to, że podczas gdy Lourdes i jej imię było na ustach całego świata, kiedy tysięczne tłumy codziennie nawiedzały to święte miejsce, sama Bernadetta żyła w ukryciu, nie dawała żadnych wywiadów, uważając po prostu, że jej misja się skończyła, a rozpoczęła swoją misję Matka Boża. W czasie procesu kanonizacyjnego (1919) stwierdzono, że ciało Bernadetty mimo upływu czasu pozostało nienaruszone. W 1925 roku (rok święty) papież Pius XI ogłosił Marię Bernadettę błogosławioną w obecności ostatniego z jej braci, a w roku 1933 zaliczył ją uroczyście w poczet świętych.

16 kwietnia w kalendarzu

1927 – ur. Benedykt XVI (zm. 31 grudnia 2022 r.),

1958 – ur. biskup pomocniczy archidiecezji warszawskiej Rafał Markowski.

15 kwietnia – Święte Anastazja i Bazylissa

Anastazja i Bazylissa są wspominane w „Martyrologium rzymskim” matrony rzymskie nawrócone na chrześcijaństwo przez nauczanie świętych Piotra i Pawła. Po męczeńskiej śmierci apostołów odnalazły ich ciała i pochowały potajemnie pod osłoną nocy. Za to skazano je na tortury (obcięto im języki i kończyny) i ścięcie. Poniosły śmierć za czasów Nerona w roku 67 (lub 68).

15 kwietnia w kalendarzu

1912 – po zderzeniu z górą lodową zatonął Titanic, zginęło ponad 1500 osób;

1938 – ur. abp Sawa (Hrycuniak), zwierzchnik Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego;

1975 – biskupi polscy pod przewodnictwem prymasa Stefana Wyszyńskiego przesłali do rządu memoriał, w którym oskarżali władze PRL o łamanie konstytucji;

2019 – pożar katedry Notre Dame w Paryżu;

2023 – sakra biskupa pomocniczego diecezji legnickiej Piotra Wawrzynka.

14 kwietnia – Św. Walerian

Według bardzo skąpych danych historycznych Walerian był bratem św. Tyburcjusza i mężem św. Cecylii. Święta została wydana na niego za mąż, kiedy był poganinem. Pragnęła poświęcić swe życie Bogu i w dniu zaślubin powiedziała o tym pragnieniu Walerianowi i doprowadziła do jego nawrócenia. Walerian z kolei wrócił do domu rodziców i nawrócił swego brata, Tyburcjusza.

Od tej pory bracia zaczęli pełnić liczne dzieła miłosierdzia dawali przytułek ściganym, odwiedzali więźniów, opiekowali się wdowami i sierotami. Kiedy grzebali ciała chrześcijańskich męczenników, zostali przyłapani na tej pracy przez jednego z prefektów. Odmówili złożenia ofiary pogańskim bogom, więc skatowano ich i ścięto.

14 kwietnia w kalendarzu

966 – prawdopodobnie tego dnia odbył się chrzest Mieszka I;

1570 – podpisano Zgodę Sandomierską, gwarantującą wszystkim odmianom protestantyzmu (z wyłączeniem arianizmu) wzajemną tolerancję religijną;

1950 – podpisano „Porozumienie” między Episkopatem Polski a rządem PRL;

1996 – powstało Stowarzyszenie Apostołów Bożego Miłosierdzia „Faustinum”;

2019 – po raz pierwszy obchodzono Narodowe Święto Chrztu Polski.

13 kwietnia – Niedziela Męki Pańskiej – Niedziela Palmowa

Jutro, w Niedzielę Palmową, w Kościele katolickim rozpoczyna się Wielki Tydzień. Liturgia tego dnia jest pamiątką uroczystego wjazdu Jezusa do Jerozolimy pięć dni przed Jego ukrzyżowaniem. Jak podają Ewangeliści, zgromadzone wówczas tłumy rzucały na drogę płaszcze, gałązki oliwne i palmowe wołając: „Hosanna Synowi Dawida: błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie”. Liturgia Niedzieli Palmowej jest rozpięta między dwoma momentami: radosną procesją z palmami oraz czytaniem- jako Ewangelii – Męki Pańskiej, zwykle z podziałem na role, według jednego z 3 Ewangelistów: Mateusza, Marka lub Łukasza (Mękę Pańską wg św. Jana czyta się podczas liturgii Wielkiego Piątku). W ten sposób Kościół podkreśla, że triumf Chrystusa i Jego Ofiara są ze sobą nierozerwalnie związane.

Początki świętowania liturgii Niedzieli Paschalnej odnajdujemy w Jerozolimie w IV wieku. W tamtych czasach starano się jak najdokładniej odtwarzać sceny z życia Jezusa. Z upływem lat procesje zostały udramatyzowane – w Egipcie na czele niesiono krzyż, w Jerozolimie biskup reprezentujący Chrystusa wjeżdżał do miasta na osiołku. Zwyczaj święcenia palm pojawił się w Kościele w XI wieku. Palmy w Polsce zastępują często gałązki wierzbowe z baziami. Po ich poświęceniu zatyka się je za krzyże i obrazy, by strzegły domu od nieszczęść i zapewniały błogosławieństwo Boże. Wtykano także palmy na pola, aby Pan Bóg strzegł zasiewów i plonów przed gradem, suszą i nadmiernym deszczem.

13 kwietnia w kalendarzu

1059 – papież Mikołaj II na Synodzie Laterańskim promulgował dekret, w którym przyznał prawo wyboru papieża kolegium kardynalskiemu;

1904 – papież Pius X zatwierdził święto Matki Boskiej Częstochowskiej;

1985 – sakra emerytowanego biskupa pomocniczego diecezji płockiej Romana Marcinkowskiego;

1986 – wizyta Jana Pawła II w rzymskiej synagodze.

12 kwietnia – Św. Zenon z Werony

Zenon urodził się ok. 300 r. w Cezarei Mauretańskiej (w dzisiejszym Maroku). Jako młodzieniec był świadkiem męczeństwa św. Arkadiusza. Studiował w znanych ówcześnie ośrodkach kultury i nauki Afryki Północnej: w Syrcie i Madaurze. Nie wiadomo, w jakich okolicznościach znalazł się w Weronie, gdzie w 350 r. wyświęcono go na kapłana. Dwanaście lat później został biskupem tego miasta.

„Trzodę swoją ochraniał przed niebezpieczeństwami arianizmu i panującego wokół pogaństwa” – głosi „Martyrologium rzymskie”. Pozostawił po sobie tzw. traktaty (93), będące cennym świadectwem ówczesnej mentalności, metod duszpasterskich i wskazań liturgicznych. W swoich pismach zostawił szczegółowy opis ówczesnej praktyki udzielania chrztu świętego i sprawowania eucharystii. Jego diecezja miała jeszcze sporo pogan, więc Zenon zabiegał, by ich pozyskać dla Chrystusa. Względem katechumenów zachowywał wielką ostrożność i roztropność w dopuszczaniu do chrztu, by nie byli tylko powierzchownymi katolikami. Nauczanie wiary traktował jako swój pierwszy i zasadniczy pasterski obowiązek.

12 kwietnia w kalendarzu

1943 – Niemcy podali informację o odkryciu grobów w Katyniu.

11 kwietnia – Św. Gemma Galgani

Gemma przyszła na świat w 1878 roku w Lucce (Włochy). Jeszcze jako dziecko została oddana do szkoły sióstr Oblatek Ducha Świętego. Kiedy miała osiem lat, w przeddzień przyjęcia pierwszej Komunii św. i bierzmowania, napisała w dzienniczku: „Postaram się, aby każdą spowiedź odprawiać i Komunię świętą przyjmować tak, jakby to był ostatni dzień w moim życiu. Będę często nawiedzać Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie, zwłaszcza gdy będę strapiona”. Bóg nie oszczędzał jej cierpień. Wkrótce straciła matkę, potem na gruźlicę zachorował jej ukochany brat. Gemma opuściła szkołę i internat sióstr, by oddać się pielęgnacji brata-kleryka, Eugeniusza, czuwając przy nim dzień i noc. Wyczerpana zupełnie tak osłabła, że już nie wróciła do pełnego zdrowia.

Niedługo potem wywiązała się u niej choroba nóg. W czasie bardzo bolesnej operacji ściskała w rękach krzyż. Wkrótce nadeszła śmierć ojca, krach majątkowy, gruźlica kręgosłupa, zapalenie nerek. Gemma przeleżała rok w łóżku, unieruchomiona gipsowym gorsetem. Wreszcie musiała opuścić własny dom, gdyż było w nim zbyt ciasno. Na prośbę spowiednika przyjęła ją do siebie pewna pobożna niewiasta. Poddała się ponownie operacji. Wpatrzona w wizerunek Chrystusa Pana na krzyżu, zniosła ją bez słowa skargi i jęku. 8 czerwca 1899 r., w wigilię uroczystości Serca Pana Jezusa, Gemma otrzymała dar stygmatów. Odtąd stygmaty odnawiały się u niej w każdy piątek. Zmarła w Wielką Sobotę 11 kwietnia 1903 roku, mając zaledwie 25 lat. Jej agonia trwała aż dziesięć miesięcy. Na kilka lat przed śmiercią Gemma poznała zakon pasjonistów, któremu założyciel, św. Paweł od Krzyża, wyznaczył jako pierwszy cel słodkie rozważanie męki Pana Jezusa i rozpowszechnianie tego nabożeństwa. Złożyła śluby zakonne. Papież Pius XI zaliczył Gemmę do chwały błogosławionych w 1933 roku, a papież Pius XII w roku 1940 dokonał jej kanonizacji. W Lucca, w klasztorze pasjonistów, można oglądać skromne sprzęty, których używała św. Gemma, oraz narzędzia pokuty, książki, fotografie.

11 kwietnia w kalendarzu

570 – ur. Mahomet, twórca islamu;

1079 – z polecenia króla Bolesława Śmiałego zamordowano biskupa Stanisława ze Szczepanowa;

1945 – wyzwolenie obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie;

1945 – na Ukrainie Sowieci aresztowali metropolitę greckokatolickiego kard. Josyfa Slipyja i wielu biskupów greckokatolickich;

1947 – władze PRL upaństwowiły większość drukarń należących do zakonów;

1990 – polski Sejm uchwalił ustawę o zniesieniu cenzury;

1997 – polski Sejm uchwalił ustawę lustracyjną;

2015 r. – sakra biskupa pomocniczego archidiecezji łódzkiej Marka Marczaka.

10 kwietnia – Św. Fulbert

Fulbert urodził się w 960 r. w ubogiej rodzinie. Przypuszcza się, że pochodził z Poitiers. Uczył się w szkole katedralnej w Reims. Jego mistrzem był Gerbert, późniejszy papież Sylwester II. Około 990 r. Fulbert przybył do Chartres, gdzie uczynił tamtejszą szkołę katedralną ośrodkiem kulturalnym Francji.

Był czynny w wielu dziedzinach życia publicznego, kulturalnego i kościelnego. Swoją wiedzą, gorliwością, a przede wszystkim umiejętnością obcowania z ludźmi pozyskał sobie rychło serca wiernych i duchowieństwa. Król francuski Robert II Pobożny nie raz zasięgał jego rady. Fulbert dbał o administrację kościelną i tym wyróżnił się jako doskonały gospodarz diecezji. Wnikliwy teolog. Łączył mądrość ze świętością. Po pożarze, jaki nawiedził katedrę, odnowił ją tak okazale, że dzisiaj należy do podziwianych arcydzieł sakralnego budownictwa. Dbał także o podniesienie szkolnictwa, z którego na pierwszym miejscu korzystali przyszli kandydaci do stanu duchownego. Zwalczał symonię i inne nadużycia. Wyróżniał się szczególnym darem jednania zwaśnionych. Dlatego często w różnych sporach brano go za rozjemcę. Miał szczególne nabożeństwo do Matki Bożej, która mu przywróciła zdrowie w ciężkiej chorobie. Fulbert zostawił po sobie także szereg cennych pism. Wśród nich wyróżniają się kazania i traktaty teologiczne. Był również uzdolnionym poetą łacińskim. Zostawił piękne hymny. Najcenniejsze jednak są jego listy, które pozwalają poznać głębiej jego osobowość, ideały i działanie. Równocześnie dają nam wgląd w ówczesną, ciekawą epokę. Fulbert zmarł 10 kwietnia 1028 r. w wieku ok. 68 lat.

10 kwietnia w kalendarzu

1525 – Hołd Pruski;

1864 – zakończyło się Powstanie Styczniowe;

2010 – katastrofa samolotu z polską delegacją w Smoleńsku.

9 kwietnia – Św. Maria, żona Kleofasa

Maria należała do rodziny Maryi. Być może była rodzoną siostrą św. Józefa albo któregoś z jego braci. Św. Hegezyp, który żył w początkach chrześcijaństwa i któremu była dobrze znana tradycja apostolska, nazywa Kleofasa (zwanego także Alfeuszem) bratem św. Józefa. Synami Marii i Kleofasa byli: św. Jakub Młodszy, Józef i Juda Tadeusz, których Ewangelie nazywają „braćmi”, czyli krewnymi Jezusa.

Maria należała do najbliższego grona Pana Jezusa. Towarzyszyła Mu podczas wędrówek apostolskich i razem z innymi pobożnymi niewiastami troszczyła się o doczesne potrzeby Pana Jezusa, takie jak pożywienie, pranie, a nawet dach nad głową. Trwała przy Nim aż do śmierci. „Obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra matki Jego – Maria, żona Kleofasa” – potwierdza w swojej Ewangelii bezpośredni świadek, św. Jan Apostoł. Kiedy udała się razem z Marią Magdaleną i Joanną w poranek wielkanocny do grobu Pana Jezusa, aby namaścić Jego ciało olejkami, pierwsza ujrzała anioła – świadka zmartwychwstania – i rozmawiała z nim. Jej też pojawił się w powrotnej drodze Pan Jezus.

9 kwietnia w kalendarzu

1955 – ur. biskup zamojsko-lubaczowski Marian Rojek;

1966 – Stolica Apostolska zniosła Indeks Ksiąg Zakazanych.

8 kwietnia – Św. Dionizy

Dionizy był w II w. biskupem w Koryncie. Informacje o nim czerpiemy z pism św. Hieronima i Euzebiusza z Cezarei. Ten ostatni wychwala wielką gorliwość pasterską św. Dionizego. Według niego Dionizy miał zostawić osiem cennych listów do różnych biskupów. W liście do Rzymian wysławia papieża, św. Sotera. W pozostałych listach zwraca się m.in. do Lacedemończyków, Ateńczyków, Nikomedyjczyków, Rzymian, mieszkańców Krety. Te pisma są źródłem wiedzy o zasadach wiary i moralności wczesnego chrześcijaństwa.

Na Wschodzie Dionizy odbiera cześć jako męczennik. Krzyżowcy za czasów Innocentego IV przewieźli ciało św. Dionizego do Rzymu i oddali pod opiekę klasztoru pod wezwaniem tego świętego.

8 kwietnia w kalendarzu

1893 – zm. bł. August Czartoryski;

2005 – w Watykanie odbył się pogrzeb papieża Jana Pawła II.

7 kwietnia – Św. Jan Chrzciciel de la Salle

Jan urodził się w Reims 30 kwietnia 1651 r. w podupadłej rodzinie książęcej jako najstarszy z jedenaściorga rodzeństwa. Straciwszy rodziców, przerwał studia na paryskim uniwersytecie i w seminarium, aby zająć się najbliższą rodziną. Po pewnym czasie kontynuował naukę i w wieku 27 lat przyjął święcenia kapłańskie. W trzy lata potem na uniwersytecie w Reims zdobył doktorat z teologii (1680). Zaraz po święceniach otrzymał probostwo. Powierzono mu także kierownictwo duchowe nad szkołą i sierocińcem prowadzonym przez Siostry od Dzieciątka Jezus. Bardzo bolał na widok setek sierot, pozbawionych zupełnie pomocy materialnej i duchowej. Gromadził je na plebanii, której część zamienił na internat. Następnie na użytek biednych dzieci oddał rodzinny pałac.

Ponieważ sam był zajęty duszpasterstwem, musiał szukać ochotników, by mu pomogli w pracy. Oni to zajmowali się pod kierunkiem św. Jana wyżywieniem, wychowaniem i kształceniem dzieci. Kiedy ani plebania, ani dom rodzinny nie mogły pomieścić przygarniętych, ks. Jan za pieniądze parafialne i otrzymane od pewnej zamożnej kobiety zakupił osobny obszerny dom. Napisał też regulamin, by praca mogła iść normalnie. Z tych ofiarnych pomocników wyłoniło się z czasem zgromadzenie zakonne pod nazwą Braci Szkolnych. Za jego początek przyjmuje się 24 czerwca 1684 rok. Jan miał wówczas zaledwie 31 lat. Stworzył wiele typów szkół – podstawowe, wieczorowe, niedzielne, zawodowe, średnie, seminaria nauczycielskie. Nauka w nich odbywała się w języku ojczystym i była bezpłatna. Jan zniósł kary fizyczne, a inne kary ograniczył do minimum. Pierwszeństwo dał wychowaniu religijnemu, które oparł na chrześcijańskiej miłości i poszanowaniu godności człowieka – także małego. Do rewolucji francuskiej (1789) w samej Francji zgromadzenie prowadziło 126 szkół i miało ponad 1000 członków. Pisma św. Jana są do dzisiaj klasyką pedagogiki.

7 kwietnia w kalendarzu

1948 – powstała Światowa Organizacja Zdrowia (WHO);

1961 – urodził się abp Marek Solczyński, nuncjusz apostolski w Turcji, Azerbejdżanie i Turkmenistanie;

1994 – w Rwandzie rozpoczęły się masakry plemienia Tutsi.

6 kwietnia – Bł. Pierina Morosini

Pierina Morosini urodziła w 1931 r., w Fiobbio di Albino we Włoszech. Była najstarsza z dziewięciorga dzieci w biednej rodzinie. Jej matka opowiadała, że nie pamięta, by Pierina była kiedykolwiek nieposłuszna lub żeby krytykowała otrzymane polecenie. Mawiała o niej: „Mieć taką córkę – to łaska od Pana!”. Od dziecka Pierina codziennie uczestniczyła we Mszy Świętej. Choć dobrze się uczyła, musiała zrezygnować z edukacji i w wieku 15 lat zaczęła zarabiać na życie krawiectwem. Później podjęła pracę w przędzalni bawełny, w odległości kilku kilometrów od rodzinnej miejscowości. Droga pieszo do domu zajmowała jej około godziny. Wstawała około 4.00, żeby uczestniczyć w Mszy świętej. Gdy ktoś jej radził, by zrezygnowała z takiego trybu życia, odpowiadała, że nie może żyć bez Mszy świętej. Nieliczne wolne chwile poświęcała na czytanie pobożnych lektur i żywotów świętych. Najczęściej czytała o życiu Marii Goretti. Jej dzieje znała na pamięć. W parafii była podporą miejscowej Akcji Katolickiej. Udzielała lekcji katechizmu, zajmowała się dziełem powołań i zbierała ofiary na seminarium duchowne. Znajdowała jeszcze czas na odwiedzenie chorych. Z umiłowania pokuty i ubóstwa wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka. Poświęciła się też całkowicie Panu, składając trzy śluby: dziewictwa, ubóstwa i posłuszeństwa. Potrafiła cierpieć i przyjmowała każde cierpienie jako dar od Boga.

4 kwietnia 1957 roku Pierina nie wróciła do domu o zwykłej porze. Jej brat Santo znalazł ją leżącą na ścieżce. Zbrodnię odtworzono stopniowo. Niektóre szczegóły podał zabójca, zatrzymany 20 dni później. Był nim dwudziestoletni chłopak. Przyznał, że od roku obserwował Pierinę. Ponieważ tego dnia podążał za nią z tak wielką natarczywością, że nie pozostawiała ona wątpliwości co do natury jego zamiarów, dziewczyna podniosła kamień, by się bronić. On odebrał jej kamień i uderzył ją w głowę. Upadła na ziemię i w tym stanie znalazł ją brat. Rany głowy były tak poważne, że nie udało się jej uratować.

6 kwietnia w kalendarzu

1830 – powstał Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich (mormoni);

1896 – w Atenach zaczęły się pierwsze nowożytne Igrzyska Olimpijskie;

1964 – Stolica Apostolska została stałym obserwatorem w ONZ;

2013 – sakra obecnego biskupa drohiczyńskiego Piotra Sawczuka;

2019 – sakra biskupa pomocniczego diecezji elbląskiej Wojciecha Skibickiego.

5 kwietnia – Św. Wincenty Ferreriusz

Wincenty urodził się ok. 1350 r. w Walencji (Hiszpania) w rodzinie notariusza. W roku 1367 wstąpił do dominikanów. W rok potem złożył śluby zakonne. Studiował filozofię, teologię i logikę w Walencji, Barcelonie i Leridzie, gdzie zdobył tytuł doktora. Otrzymał święcenia kapłańskie w wieku 25 lat. Podjął surową dyscyplinę życia duchowego, którego piękne świadectwo pozostawił w traktacie „De vita spirituals”. Zajmował się najpierw nauczaniem filozofii i teologii, ale także wieloma sprawami państwowymi i kościelnymi. W tym czasie oddawał się także kaznodziejstwu, najpierw na dworze papieża w Awinionie, a później w południowej Francji i we Włoszech. Posługę tę pełnił aż do roku 1399. Wtedy nastąpił nagły zwrot w życiu Wincentego. W czasie choroby, która wydawała się beznadziejna, miał wizję św. Dominika i św. Franciszka, którzy uzdrowili go i polecili głosić Ewangelię na całym świecie. Napisał natychmiast list do papieża Benedykta XIII z prośbą o upoważnienia konieczne do nowej misji. Po ich otrzymaniu oddał się wyłącznie kaznodziejstwu wędrownemu. Podjął w ten sposób wielką misję, przemierzając Europę i wzywając do pokuty. Obdarzony darami Ducha Świętego oraz zaopatrzony w apostolskie pełnomocnictwa, przemawiał na placach, bo żadne kościoły nie mogły pomieścić gromadzących się tłumów. Swoją charyzmą budził zachwyt, ale i sprzeciw. Pracował na rzecz jedności podzielonego przez schizmę Kościoła. Szła za nim sława wielkich cudów. Obok rzesz wielbicieli miał Wincenty także swoich zawziętych wrogów. Zarzucano mu demagogię, ogłupianie ludu, a nawet opętanie. Wincenty był również spowiednikiem antypapieża Benedykta XII, ale opuścił go, kiedy nie udało mu się nakłonić go do rezygnacji.

Zmarł w Wielką Środę, 5 kwietnia 1419 r. w Vannes we Francji, wracając z misji podjętej w Anglii, gdzie przebywał na zaproszenie króla. Wincenty Ferreriusz zostawił po sobie kilka drobnych pism, m.in. „Traktat przeciwko schizmie”, „Traktat przeciwko Żydom”, „Traktat dla tych, którzy cierpią pokusy przeciwko wierze”. W zakonie dominikańskim w imię św. Wincentego udzielało się specjalnego błogosławieństwa chorym i poświęcało się dla nich wodę. Ku czci świętego odprawiano przed jego świętem nabożeństwo siedmiu piątków.

5 kwietnia w kalendarzu

1453 – upadek Konstantynopola;

1521 – w Toruniu podpisano czteroletni rozejm pomiędzy Polską a zakonem krzyżackim;

1989 – zakończyły się negocjacje Okrągłego Stołu.

4 kwietnia – Św. Izydor z Sewilli

Izydor urodził się około 560 r. w Nowej Kartaginie. Legenda głosi, że tuż po urodzeniu rój pszczół osiadł mu na ustach i zostawił na nich miód. Miała to być zapowiedź daru niezwykłej wymowy, jaką był obdarzony Izydor. Po rychłej śmierci rodziców wychowaniem młodszego rodzeństwa zajął się najstarszy brat, św. Leonard, który był wówczas arcybiskupem w Sewilli. Przy boku brata Izydor miał okazję przypatrzeć się z bliska burzliwym wydarzeniom, jakie przeżywała wtedy Hiszpania. Po jego śmierci Izydor objął biskupstwo i podjął wysiłek odnowy Kościoła.

Zwołał i kierował synodami w Sewilli (619) i w Toledo (633), które m.in. ułożyły symbol wiary odmawiany w Hiszpanii, oraz ujednolicił liturgię. Fundator kościołów, klasztorów, szkół i bibliotek. Zabiegał o podniesienie poziomu intelektualnego i duchowego kleru. Zapamiętano go jako człowieka wyjątkowego miłosierdzia. Był znakomitym pisarzem. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką. Św. Braulion, jego uczeń i sekretarz, wymienia ponad 20 zostawionych przez Izydora dzieł. Zwalczał w nich arianizm, zostawił wykład prawd wiary i moralności, pisał o dziejach Gotów i Wandali, którzy opanowali jego kraj. Dzieła świętego zadziwiają rozległością tematyki i podejmowanych problemów. Jego największym dziełem jest dwudziestotomowy „Codex etimologiarum” – pierwsza próba naukowej encyklopedii, syntezy wiedzy, jaką posiadano za jego czasów. Wyjątkowa była jego śmierć. Kazał zanieść się do katedry i w obecności biskupów pomocniczych, kapłanów i ludu zdjął swoje szaty biskupie, a wdział pokutny wór, głowę posypał popiołem i zalany łzami odbył spowiedź publiczną. Błagał, by mu odpuszczono jego przewiny i zaniedbania, i by się za niego modlono. Potem przyjął Komunię świętą pod dwoma postaciami i pożegnał się ze wszystkimi pocałunkiem pokoju. Zaniesiony do swojej ubogiej izby po 4 dniach oddał Bogu ducha 4 kwietnia 636 roku. Pochowano go obok św. Leonarda i św. Florentyny. W roku 1063 jego śmiertelne szczątki przeniesiono do Lyonu, gdzie spoczywają dotąd.

4 kwietnia w kalendarzu

397 – zm. św. Ambroży;

1794 – bitwa pod Racławicami;

1949 – powstało NATO.

3 kwietnia – Św. Ryszard z Wyche

Urodził się w 1197 r. Po ukończeniu studiów w Oksfordzie swoją wiedzę pogłębiał na uniwersytetach w Paryżu i Bolonii. Był także rektorem uniwersytetu w Oksfordzie, a później – kanclerzem prymasa Anglii. Bardzo roztropnie rozwiązywał zawsze aktualny w Anglii problem – niezależności władzy duchownej od władzy świeckiej.

Święty Ryszard przedstawiany jest w stroju biskupim z kielichem w ręku. Ten wizerunek przypomina pewne wydarzenie z jego życia . Gdy sprawował Mszę św., przewrócił się mu kielich, ale z kielicha nie wylała się Krew Pańska. Znany jest także z tego, że gdy był rektorem Oksfordu, ten uniwersytet zyskał ogromną sławę. Święty Ryszard umarł podczas wizytacji pasterskiej 3 kwietnia 1253 r. Został kanonizowany w 1262 roku.

3 kwietnia w kalendarzu

1940 – NKWD rozstrzelało w Katyniu pierwszą grupę polskich oficerów;

1957 – ur. biskup pomocniczy diecezji zamojsko-lubaczowskiej Mariusz Leszczyński;

1981 – w Warszawie ukazał się pierwszy numer tygodnika „Solidarność”.

2 kwietnia – Św. Franciszek z Paoli

Urodził się 27 marca 1416 r. w Paoli (Włochy). Pochodził z ubogiej, ale głęboko religijnej rodziny. Gdy miał 13 lat, odbył z rodzicami pielgrzymkę po najsławniejszych wówczas sanktuariach Włoch. W Wiecznym Mieście pełen smutku patrzył na przepych duchowieństwa. Po powrocie do Paoli Franciszek założył w pobliżu miasta pustelnię i oddał się bardzo surowemu życiu. Powoli zaczęli do niego dołączać uczniowie i tak powstała nowa rodzina zakonna braci „najmniejszych” – „minimów”. Do trzech ślubów zakonnych dołączył Franciszek ślub czwarty: zachowania przez całe życie postu od mięsa i nabiału. Pan Bóg obdarzył Franciszka darem cudów. Rosła też sława jego świętości. W 1483 r. Franciszek towarzyszył umierającemu królowi francuskiemu Ludwikowi XI, którego przygotował do śmierci. Został też doradcą króla Karola VIII. W całej Europie mnożyły się fundacje klasztorów jego reguły.

Umarł 2 kwietnia 1507 r. w Plessis-les-Tours we Francji. Tam też został pochowany. Jego beatyfikacji dokonał w roku 1513 papież Leon X. Tenże papież wyniósł go również do chwały świętych w sześć lat później.

2 kwietnia w kalendarzu

1997 – polskie Zgromadzenie Narodowe uchwaliło konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej;

2005 – zm. święty Jan Paweł II;

2005 – sakra obecnego biskupa pelplińskiego Ryszarda Kasyny.

1 kwietnia – Św. Maria Egipcjanka

Imię Marii Egipcjanki było niegdyś głośne na Wschodzie. Pisali o niej św. Cyryl Aleksandryjski, św. Zozym i św. Sofroniusz. Niestety, opisując jej życie pokutne, nie podali bliższych danych biograficznych. Kiedy miała zaledwie 12 lat, uciekła z domu rodzinnego i udała się do Aleksandrii, aby tam wieść życie rozpustne. Przez 17 lat uwodziła mężczyzn – nie dla zarobku, ale dla zaspokojenia swojej żądzy. Pewnego dnia udała się wraz z pielgrzymami egipskimi do Jerozolimy. Kiedy statek przywiózł pątników do Ziemi Świętej, Maria i tam kontynuowała swoje grzeszne życie. Przyszła jednak godzina opamiętania. W uroczystość Znalezienia Krzyża Świętego udała się do Jerozolimy, by przypatrzeć się obrzędom kościelnym. Kiedy zamierzała wejść do bazyliki Grobu Pańskiego, została jakąś niewytłumaczalną siłą odepchnięta. Miało się to powtórzyć kilka razy. Przerażona, ujrzała nad wejściem do bazyliki wizerunek Matki Bożej. Wtedy zawołała: „Matko miłosierdzia! Skoro odrzuca mnie Twój Syn, Ty mnie nie odrzucaj! Pozwól mi ujrzeć drzewo, na którym dokonało się także moje zbawienie”. Usłyszała wtedy wewnętrzny nakaz, by iść na pustynię, nad rzekę Jordan i tam spędzić na pokucie resztę swojego życia. Przyrzekła to uczynić – i odtąd bez żadnej przeszkody mogła wejść do bazyliki, by uczestniczyć w nabożeństwie.

Żywoty świętej nie podają, ile lat Maria Egipcjanka spędziła na pokucie nad Jordanem. Miał ją przypadkowo odnaleźć kapłan, św. Zozym, który przyniósł jej po odbytej spowiedzi Komunię świętą. Zawołała wówczas słowami starca Symeona: „Teraz, o Władco, pozwól odejść służebnicy Twojej w pokoju według słowa Twego, bo oczy moje ujrzały Twoje zbawienie”. Kiedy Zozym przyszedł do niej na drugi rok, by pokrzepić ją Ciałem Pańskim, Maria już nie żyła. Legenda głosi, że jej ciało pochowały w ziemi lwy.

1 kwietnia w kalendarzu

1375 – św. Katarzyna ze Sieny otrzymała stygmaty;

1656 – król Jan Kazimierz złożył Śluby Lwowskie.

31 marca – Św. Beniamin

Był diakonem w Persji. Kiedy w latach 420-422 trwało prześladowanie, Beniamin dostał się do więzienia. Po jakimś czasie wraz z innymi chrześcijanami zwolniono go pod warunkiem, że zaprzestanie apostołowania. Jednak Bieniamin nie chciał zrezygnować z mówienia o Bogu, za co został ponownie uwięziony, torturowany i ścięty. Zginął śmiercią męczeńską w 424 roku. Do naszych czasów zachował się opis jego męki i śmierci w językach greckim i ormiańskim.

31 marca w kalendarzu

1241 – wojska mongolskie spaliły Kraków, zginęło ok. 3 tys. osób;

1959 – zakończyła się repatriacja Polaków ze Związku Sowieckiego;

1991 – został rozwiązany Układ Warszawski.

30 marca – Bł. Amadeusz Sabaudzki

Amadeusz był synem Ludwika, księcia Sabaudii. Pragnął zostać duchownym, ale poddając się woli ojca poślubił Joannę, córkę Karola VII, króla Francji. Był ojcem Ludwiki, późniejszej błogosławionej. Jako książę przywiązywał wagę do życia duchowego. Był wielkim jałmużnikiem. Zmarł 30 marca 1472 roku, mając 37 lat.

30 marca w kalendarzu

1939 – ur. biskup senior diecezji legnickiej Stefan Cichy;

1990 – Estonia uzyskała niepodległość.

29 marca – Św. Wilhelm Temperiusz

Wilhelm urodził się prawdopodobnie w Poitiers we Francji w XII w. Był kanonikiem regularnym i opatem w Saint-Hilaire-de-la-Celle. W 1184 r. został jednogłośnie wybrany biskupem Poitiers. Zasłynął szczególnie dzięki swojej niezwykłej cierpliwości. Był prześladowany z powodu występowania w obronie praw i wolności swojej diecezji (świadczy o tym dokument z 1185 r.). Znosił je jednak z pokorą i cichością. Zwalczał także nadużycia wśród duchownych, szczególnie symonię.

Po trzynastu latach wyczerpującej posługi biskupiej zmarł 29 marca 1197 r. i został pochowany w kościele św. Cypriana. Przy jego grobie miały miejsce liczne uzdrowienia. Jest uważany za orędownika w przypadkach krwotoków.

29 marca w kalendarzu

1593 – założono seminarium duchowne w Kaliszu;

1961 – ur. abp Mieczysław Mokrzycki;

1994 – Serbowie i Chorwaci podpisali zawieszenie ognia.

28 marca – Bł. Joanna Maria de Maille

Joanna urodziła się w 1331 r. w szlacheckiej rodzinie na zamku La Roche, niedaleko Tours, we Francji. W młodym wieku wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu. Kilka lat później poślubiła młodego barona Roberta de Silly. Wkrótce po zawarciu małżeństwa oboje złożyli dozgonny ślub czystości. Małżonkowie pełnili dzieła miłosierdzia – wspierali ubogich, opiekowali się chorymi w czasie epidemii dżumy. W czasie wojny francusko-angielskiej baron de Silly dostał się do niewoli. Po wykupieniu wrócił do żony, ale wkrótce zmarł z trudów i wyczerpania.

Joanna została zmuszona do opuszczenia posiadłości zmarłego małżonka i osiadła w Tours, w skromnym mieszkaniu przylegającym do klasztoru franciszkanów. Przed biskupem ponowiła ślub czystości. Wiodła życie pełne umartwienia, modlitwy i poświęcenia. Przez pewien czas przebywała w pustelni w Planche de Vaux, oddając się kontemplacji. Żeby się umartwić, nosiła koronę cierniową. Wróciła później do Tours i pracowała jako posługaczka w miejscowym szpitalu. Przypisuje się jej dar czynienia cudów. Umarła w 1414 r. Jest patronką wdów, wygnańców, emigrantów, ludzi, którzy stracili rodziców, ofiar przemocy i ludzi wyśmiewanych z powodu pobożności.

28 marca w kalendarzu

1960 – papież Jan XXIII nominował pierwszych w historii kardynałów z Japonii, Afryki i Filipin;

1964 – ur. biskup pomocniczy diecezji bielsko-żywieckiej Piotr Greger;

2021 – ingres abp. Tadeusza Wojdy do katedry w Gdańsku.

26 marca – Święty Dobry Łotr

Był jednym z dwóch złoczyńców ukrzyżowanych obok Jezusa. Jak pisze w Ewangelii św. Łukasz, skarcił skazańca, który urągał Zbawicielowi. Przyznał, że oni dwaj zasłużyli na śmierć, natomiast Jezus nic złego nie uczynił. Zwrócił się następnie do Chrystusa z prośbą: „Wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do Swego Królestwa”. Jezus mu odpowiedział, że jeszcze tego dnia będzie z Nim w Raju. Był to pierwszy swoisty akt kanonizacji, dokonany jeszcze na Krzyżu.

O Dobrym Łotrze pisało wielu Ojców Kościoła i świętych. Jego imię Dyzmas pochodzi z pism apokryficznych. Kościół wschodni czci go nawet jako męczennika. W Bolonii, w kościele Św. Witalisa i w bazylice Św. Stefana oddawano cześć częściom krzyża, na którym Dobry Łotr miał ponieść śmierć. Pielgrzymi, udający się do Ziemi Świętej, chętnie nawiedzali miejscowość „Latrum” w pobliżu Emaus, która im przypominała postać Dyzmasa. Dobry Łotr jest symbolem Bożego Miłosierdzia; pokazuje, że nawet w ostatniej chwili życia można jeszcze powrócić do Boga. Św. Dyzmas jest patronem Gallipoli (Apulii), złodziei, skazanych na śmierć i dobrej śmierci.

27 marca – Święty Ernest

Ernest był opatem w klasztorze w Zwiefalten (w Niemczech). Według jednej wersji biografii wziął udział w II wyprawie krzyżowej do Ziemi Świętej, a potem zginął pod Doryleą we Frygii w 1147 roku podczas bitwy z wojskami otomańskimi. Według innej wersji głosił Ewangelię Persom i Arabom i zginął w 1148 roku śmiercią męczeńską z rąk muzułmanów w Mekce.

27 marca w kalendarzu

2014 – Legion Maryi został oficjalnie uznany przez Stolicę Apostolską za międzynarodowe stowarzyszenie kościelne;

2021 – ingres bp. Damiana Bryla do katedry w Kaliszu.

26 marca – Święty Dobry Łotr

26 marca w kalendarzu

1943 – w Warszawie miała miejsce akcja pod Arsenałem, zorganizowana przez Szare Szeregi.

25 marca – Uroczystość Zwiastowania Pańskiego

Uroczystość ta przypomina o tajemnicy Wcielenia Syna Bożego – wielkim wydarzeniu, które dokonało się, gdy archanioł Gabriel oznajmił Maryi, młodej dziewczynie z Nazaretu, że będzie matką Syna Bożego, a ona wyraziła na to zgodę.

Nie do końca znane są początki świętowania Zwiastowania Pańskiego. Na Wschodzie obchodzono je już w V w., na Zachodzie – prawdopodobnie od wieku VII. Już wtedy uroczystość miała bardzo wysoką rangę – akcentowano w niej przede wszystkim fakt Wcielenia Chrystusa. Z czasem lud nadał świętu charakter bardziej maryjny. Uroczystość obchodzona jest dokładnie 9 miesięcy przed Bożym Narodzeniem.

25 marca w kalendarzu

1557 – na mocy przywileju nadanego przez króla Zygmunta II Augusta, w Toruniu odbyło się pierwsze publiczne nabożeństwo ewangelickie;

1987 – Jan Paweł II wydał encyklikę „Redemptoris Mater”;

1992 – na mocy bulli „Totus Tuus Poloniae populus” w Polsce powstało 13 diecezji: bielsko-żywiecka, elbląska, ełcka, gliwicka, kaliska, legnicka, łowicka, radomska, rzeszowska, sosnowiecka, toruńska, warszawsko-praska, zamojsko-lubaczowska. Osiem dotychczasowych diecezji podniesiono do rangi archidiecezji: warmińską, gdańską, szczecińsko-kamieńską, białostocką, lubelską, przemyską, częstochowską, katowicką, a diecezję łódzką ustanowiono archidiecezją, która nie tworzyła prowincji kościelnej, ale podlegała bezpośrednio Stolicy Apostolskiej;

1995 – Jan Paweł II wydał encyklikę „Evangelium Vitae”;

2004 – powstały diecezje: bydgoska i świdnicka;

2022 – papież Franciszek poświęcił Rosję i Ukrainę Niepokalanemu Sercu Maryi.

24 marca – Św. Katarzyna Szwedzka

Katarzyna urodziła się w 1330 r. jako druga córka św. Brygidy i księcia Ulfa Gudmarssona. W dzieciństwie oddano ją do internatu cystersek w Riseberg, gdzie otrzymała wykształcenie i religijne wychowanie. Po wyjściu z klasztoru została wydana za rycerza Edgarda z Kyren. Oboje złożyli ślub dozgonnej czystości. W roku 1350 św. Katarzyna udała się wraz z matką, św. Brygidą, do Rzymu z okazji roku jubileuszowego, żeby uzyskać odpust zupełny. Podczas pielgrzymowania otrzymała wiadomość o śmierci męża. Pozostała więc z matką w Rzymie, oddana dziełom pobożnym i miłosiernym. Przez 25 lat pomagała także św. Brygidzie w założeniu i utrwaleniu nowej rodziny zakonnej, brygidek. Z matką odbywała równocześnie pielgrzymki do różnych miejsc świętych. Po śmierci św. Brygidy Katarzyna podjęła starania o jej kanonizację. Nie doczekała się jej wprawdzie, ale nastąpiła ona niedługo po jej śmierci, bo w roku 1391. Niemniej żarliwie zabiegała Katarzyna o zatwierdzenie zakonu brygidek. Doczekała się tego, gdy papież Urban VI wydał w tej sprawie dekret w 1378 roku.

Według podania Katarzyna miała ocalić swoimi modłami Rzym w czasie gwałtownego wylewu rzeki Tybr. Legenda ta jest przedstawiona plastycznie na ścianie kaplicy-domu, który Katarzyna przez wiele lat mieszkała z matką, a później sama. Obecnie (od roku 1895) dom św. Brygidy i św. Katarzyny w Rzymie jest w posiadaniu karmelitanek. Katarzyna jest patronką Szwecji, a także ludzi dotkniętych niepowodzeniami.

24 marca w kalendarzu

1794 – Tadeusz Kościuszko złożył przysięgę na krakowskim rynku i został naczelnikiem Insurekcji Kościuszkowskiej;

1944 – w miejscowości Markowa Niemcy zamordowali dziewięcioosobową rodzinę Ulmów (w tym nienarodzone dziecko) i ośmioro Żydów, których ukrywali Ulmowie;

1945 – w Krakowie ukazał się pierwszy numer „Tygodnika Powszechnego”.